Любы герой ідзе ў свой шлях не проста так. Інакш гэта не герой, а турыст, калі ён проста прагульваецца. Герой робіць нешта важнае і карыснае для іншых. Шлях героя сапраўды пачынаецца толькі тады, калі ён ці яна пабачыць, што нехта ў бядзе. Мэта гэтай главы – прадумаць, дзеля чаго герой пойдзе ў свой шлях.

Вучань ці настаўнік у цэнтры навучання?

Есць дзве галоўныя лавушкі пабудовы любой праграмы. Дрэнныя навіны: яны настолькі распаўсюджаныя і глыбока схаваныя ў нашай падсвядомасці, што нават дасведчаныя і вельмі добрыя настаўнікі вельмі часта ў іх трапляюць. Добрыя навіны: калі іх абыйсці, то ўсе астатнія аспекты распрацоўкі курса становяцца прасцейшымі, даюцца лёгка. У гэтай главе разглядзім першую (а ў наступнай – другую). 

Лавушка №1. Рабіць курс для сябе, а не для вучняў

Часта настаўніцкае мысленне адбываецца так: “Я дарослы, я шмат ведаю. Я хачу данесці гэтыя веды да вучняў, зрабіць іх больш разумнымі”. Гучыць лагічна, але асноўная праблема такога мыслення ў тым, што ў ім вучань бачыцца неважным. Вучні і вучаніцы – гэта нейкія аб’екты, чыя асноўная задача – упітваць як губка веды ад дарослага. І калі ў “жывым” класе яшчэ можна стварыць ілюзію, што так і адбываецца (бо куды ім падзецца?), то анлайн гэта не працуе. Калі вучань не хоча ўключацца эмацыйна, то не будзе ён ці яна нешта там упітваць, як губка.

Важна разглядаць вучняў суб’ектна, то-бок маленькімі людзьмі, у якіх ёсць свае інтарэсы, складанасці, патрэбы і жаданні.  

Тут можна прапанаваць яшчэ такую метафару: праз анлайн немагчыма прымусова накарміць дзіцяці несмачнай кашай, якую яно не хоча есці. Ужывую яшчэ як-неяк можна праціснуць кашу ў рот, бо вы знаходзіцеся ў адной прасторы. А праз экран кампутара ці тэлефона гэта немагчыма. Таму важна, каб вучань сам хацеў быць часткай гісторыі, каб сам зацікавіўся вашай стравай. А як зразумець, як згатаваць такую страву? Лепш за ўсё параспытвацца саміх вучняў ці хаця б паглядзець на навучанне іх вачыма.

Адзін з добрых інструментаў, каб зразумець патрэбы “жывых” вучняў – гэта карта эмпатыі. Што гэта азначае? Стваральнік курса спрабуе адчуць эмоцыі дзіцяці, які будзе вучыцца на курсе. Уявіць сябе на чужым месцы. 

Сапраўдны герой думае не толькі пра сябе і сваю славу. Ён ці яна сапраўды хоча дапамагчы. А для гэтага варта ведаць, у чым іншаму патрэбна дапамога, а дзе вучні і самі з вусамі.